Strategic Alliances and Political Calculations: The Evolving Dynamics of Opposition to Prime Minister Abiy Ahmed

ስትራቴጅካዊ ጥምረት እና የፖለቲካ ስሌት፡ የጠቅላይ ሚኒስትር አብይ አህመድ የተቃውሞ እንቅስቃሴ ተለዋዋጭነት።

 መግቢያ

 ውስብስብ በሆነው የኢትዮጵያ ፖለቲካ ምኅዳር፣ ኅብረት የሚፈጠረው በጋራ ርዕዮተ ዓለም ሳይሆን የጋራ ጠላትን በመቃወም ነው። በኤርትራ አገዛዝ፣ በህዝባዊ ወያነ ሓርነት ትግራይ (ህወሀት)፣ በኦሮሞ ነጻነት ሰራዊት (ኦኤላ) እና በተወሰኑ የአማራ ቡድኖች መካከል እየተፈጠሩ ያሉ፣ ኢ-መደበኛ ቢሆንም፣ አሰላለፍ ይህን ይመስላል። እነዚህ ቡድኖች ታሪካዊ ጥላቻ ቢኖራቸውም የጠቅላይ ሚኒስትር አብይ አህመድን አስተዳደር በመቃወም ይሰባሰባሉ። ይሁን እንጂ የእንደዚህ አይነት ጥምረት ዘላቂነት እና ውጤታማነት ግልጽ በሆኑ የፖለቲካ ዓላማዎች እና ስልታዊ አርቆ አሳቢነት ላይ የተንጠለጠለ ነው። 

 ታሪካዊ አውድ

 በአንድ ወቅት በኢትዮጵያ ፖለቲካ ውስጥ አውራ ሃይል የነበረው ህወሓት በ2018 አብይ አህመድ ወደ ስልጣን መምጣት ተከትሎ ተጽእኖው እየቀነሰ መምጣቱን ተከትሎ ውጥረቱ በትግራይ ግጭት አብቅቶ የኤርትራ ሃይሎችን የፌደራል መንግስት አጋር አድርጎታል። ነገር ግን ከግጭት በኋላ ያለው ለውጥ፣ ኤርትራ ጥቅሟን ባያካትት የሰላም ስምምነት ቅር እንዳላሰለች በመግለጽ ከአዲስ አበባ ጋር ያለው ግንኙነት ወደ መሻከር ዳርጓል።

 በተመሳሳይ ሁኔታ፣ ኦኤላ በኦሮሚያ ክልል የሚካሄደውን የተቃውሞ እንቅስቃሴ አጠናክሮ በመቀጠል፣ የተገመተውን መገለል በመደገፍ እና ለላቀ የራስ ገዝ አስተዳደር ድጋፍ አድርጓል። የአማራ ክልልም ሁከትና ብጥብጥ ታይቷል፣ እንደ ፋኖ ሚሊሻ ያሉ አንጃዎች በክልል ውዝግቦች እና በፌደራል ፖሊሲዎች ቅሬታቸውን እየገለጹ ነው።

 የፍላጎቶች መመጣጠን

 የተለያዩ ዓላማዎች ቢኖሩም፣ እነዚህ ቡድኖች አንድ ዓላማ አላቸው፣ የአብይ አህመድን የተማከለ ሥልጣን መገዳደር። 

 ኤርትራ፡ የኢትዮጵያን የቀይ ባህር መዳረሻ ፍላጎት ለመመከት እና የአብይን ፖሊሲ ሉዓላዊነቷ ላይ ስጋት አድርጎ ይመለከታታል።

 ህወሓት፡ የፖለቲካ ተጽእኖን መልሶ ለማግኘት እና ከትግራይ ግጭት የተነሳ ቅሬታዎችን ለመፍታት ያለመ ነው። 

 ኦላ፡ ለኦሮሞ የራስን ዕድል በራስ የመወሰን ደጋፊ እና በኦሮሚያ የፌደራል ጣልቃ ገብነትን ይቃወማል። 

 የአማራ አንጃዎች፡- የአማራን ጥቅም የሚሸረሽሩ ናቸው ተብለው የሚታሰቡትን የፌዴራል ውሳኔዎች በተለይም የክልል ይገባኛል ጥያቄን ተቃወሙ።

 ይህ ውህደቱ ከመደበኛው ትብብር ያነሰ እና ከረጅም ጊዜ ትስስር ይልቅ በቅርብ ዓላማዎች የሚመራ ስልታዊ አሰላለፍ ነው። 

 ስልታዊ ኢምፔሬቶች

 እንዲህ ያለው አሰላለፍ ውጤታማ እንዲሆን፡-

 1. ግልጽ የፖለቲካ ዓላማዎች፡- እያንዳንዱ ቡድን እርስ በእርሱ የሚጋጩ አጀንዳዎችን ለመከላከል ግቦቹን መወሰን አለበት። 

 2. የተገለጹ ሚናዎች እና ኃላፊነቶች፡- የተግባር ድንበሮችን መዘርጋት መደራረብን እና የውስጥ ግጭቶችን ሊቀንስ ይችላል። 

 3. የግጭት አፈታት ዘዴዎች፡- ከታሪካዊ ጥላቻ አንጻር፣ አለመግባባቶችን ለመፍታት ማዕቀፎች አስፈላጊ ናቸው። 

 4. የረዥም ጊዜ ራዕይ፡ አብይ አህመድን ከመቃወም ባለፈ የኢትዮጵያ የወደፊት የጋራ ራዕይ ለዘላቂ ትብብር ወሳኝ ነው። 

 ሊሆኑ የሚችሉ ውጤቶች

 የአጭር ጊዜ ትርፍ፡ አሰላለፉ የፌደራል መንግስትን ጫና ሊያሳድር ይችላል፣ ይህም ወደ ቅናሾች ወይም የፖሊሲ ሽግግሮች ሊመራ ይችላል። 

 የመበታተን አደጋ፡ ህብረቱ ያለ ቅንጅታዊ ስልቶች መበታተንን አደጋ ላይ ይጥላል፣በተለይም የተናጠል ቡድኖች ለአጀንዳዎቻቸው ቅድሚያ ከሰጡ። 

 የግጭት መባባስ፡ የተለያዩ ዓላማዎች እና የእርስ በርስ ጥርጣሬዎች ወደ ጥምረት ግጭት ሊያመራ ይችላል፣ ይህም የኢትዮጵያን አለመረጋጋት ያባብሳል። 

 ማጠቃለያ

 በፖለቲካ ውስጥ በምቾት የሚፈጠሩ ጥምረቶች ጥንቃቄ የተሞላበት እቅድ እና የጋራ መግባባት ያስፈልጋቸዋል። ለኤርትራ መንግስት፣ ለህወሓት፣ ኦላ እና የአማራ ቡድኖች ተግዳሮቱ ያለው የጋራ ጠላትን መቃወም እና ልዩነቶቻቸውን በማሰስ የግለሰብ እና የጋራ አላማን ማሳካት ነው። ግልጽ ስልቶች እና የጋራ እይታዎች የሌሉበት፣ እንደዚህ አይነት ጥምረት ጊዜያዊ የመሆን አደጋ ሊያጋጥመው ይችላል፣ ይህም ከጊዜያዊ መስተጓጎል ብዙም አይሰጥም።

Strategic Alliances and Political Calculations: The Evolving Dynamics of Opposition to Prime Minister Abiy Ahmed

Introduction

In the intricate landscape of Ethiopian politics, alliances often form not out of shared ideologies but from mutual interests against a common adversary. Such is the case with the emerging, albeit informal, alignments among the Eritrean regime, the Tigray People's Liberation Front (TPLF), the Oromo Liberation Army (OLA), and certain Amhara factions. Despite their historical animosities, these groups converge in opposition to Prime Minister Abiy Ahmed's administration. However, the sustainability and efficacy of such alliances hinge on clear political objectives and strategic foresight. 

Historical Context

The TPLF, once a dominant force in Ethiopian politics, saw its influence wane following Abiy Ahmed's rise to power in 2018. Tensions culminated in the Tigray conflict, drawing in Eritrean forces as allies of the federal government. However, post-conflict dynamics shifted, with Eritrea expressing dissatisfaction over the peace agreement that excluded its interests, leading to strained relations with Addis Ababa.

Simultaneously, the OLA intensified its insurgency in the Oromia region, capitalising on perceived marginalisation and advocating for greater autonomy. The Amhara region, too, witnessed unrest, with factions like the Fano militia expressing discontent over territorial disputes and federal policies.

Convergence of Interests

Despite divergent goals, these groups share a common objective: challenging Abiy Ahmed's centralised authority. 

Eritrea: Seeks to counter Ethiopia's aspirations for Red Sea access and views Abiy's policies as threats to its sovereignty.

TPLF: Aims to regain political influence and address grievances stemming from the Tigray conflict. 

OLA: Advocates for Oromo self-determination and resists federal interventions in Oromia. 

Amhara Factions: Oppose federal decisions perceived as undermining Amhara interests, particularly regarding territorial claims.

This convergence is less a formal alliance and more a tactical alignment driven by immediate objectives rather than long-term cohesion. 

Strategic Imperatives

For such an alignment to be effective:

1. Clear Political Objectives: Each group must delineate its goals to prevent conflicting agendas. 

2. Defined Roles and Responsibilities: Establishing operational boundaries can mitigate overlaps and internal conflicts. 

3. Mechanisms for Conflict Resolution: Given historical animosities, frameworks to address disputes are essential. 

4. Long-Term Vision: Beyond opposing Abiy Ahmed, a shared vision for Ethiopia's future is crucial for sustained collaboration. 

Potential Outcomes

Short-Term Gains: The alignment may pressure the federal government, potentially leading to concessions or policy shifts. 

Risk of Fragmentation: The alliance risks disintegration without cohesive strategies, especially if individual groups prioritise their agendas. 

Escalation of Conflict: Divergent objectives and mutual suspicions could lead to intra-alliance conflicts, exacerbating Ethiopia's instability. 

Conclusion

In politics, alliances forged out of convenience require meticulous planning and mutual understanding. For the Eritrean regime, TPLF, OLA, and Amhara factions, the challenge lies in opposing a common adversary and navigating their differences to achieve individual and collective goals. Absent clear strategies and shared visions, such alliances risk becoming transient, yielding little beyond temporary disruptions.